De gevolgen van de Covid-pandemie blijven maar komen, vooral dan op muzikaal vlak: in de lente van 2020, toen we met z’n allen redelijk onaangenaam verrast werden, trok troubadour Keegan McInroe tijdelijk weer bij zijn moeder in, om er zeker van te zijn dat hij datgene wat op de wereld afkwam tenminste in familiekring kon doormaken. Dat was, na ruim tien jaar onverdroten onderweg te zijn geweest, best een beslissing die gevolgen zou hebben: net zoals bij ons allemaal werd ook de leefwereld van de ervaren songschrijver danig dooreen geschud en plots werd alles, waaraan hij al die jaren gewerkt had, helemaal het voorwerp van twijfels en onzekerheden.

Maar…Keegan is een artiest en, zoals dat hoort, duurde het niet lang of de dreiging werd omgezet in een kans: nieuwe perspectieven leverden nieuwe songs op en de therapie die hij daaruit puurde, leverde deze nieuwe plaat op, de zevende in totaal. Voor mij is deze troubadour helemaal nieuw, zodat ik de songs van deze plaat niet kan vergelijken met wat hij vroeger uitbracht. Wat ik al gauw, na amper een paar beluisteringen, wel kon zeggen, was dat Keegan bepaald wat muzikale verwantschap vertoont met de grote John Prine, niet alleen wat de klank van zijn stem betreft, maar ook wat het vermogen betreft om melodieën te bedenken waarvan je als luisteraar meteen denkt: “dat had ik misschien ook wel gekund”. Tot je eraan wil beginnen, natuurlijk.

Op deze plaat staan acht nieuwe songs van Keegan en één cover, niet geheel toevallig van…John Prine, uit diens “Tree of Forgiveness”. Met “John’s Songs” verhaalt Keegan, geheel in de stijl van de Meester wat hij voelde, toen hij, kort na het begin van de pandemie, het overlijden van Prine vernam. Net zoals Prine dat zo goed kon, slaagt Keegan erin bepaalde gebeurtenissen op zo’n manier te duiden, dat ze toepasselijk lijken te worden op zowat elk van ons en zich hadden kunnen voordoen in eender weke fase van ons aller levens. Zo opent de titelsong met de tekst “If Hindsight is 20/20, I hope to never look back again”. Wie zoiets kan bedenken, hoort bij de betere songschrijvers, durf ik te denken en net als Prine, kijkt ook Kristofferson mee over de schouder van McInroe.

Je kunt je engelbewaarders slechter uitkiezen, denk ik, maar hoe dan ook: Keegan levert hier een uitermate boeiende, zij het wat loom klinkende plaat af, die uitstekend weerspiegelt in wat voor toestand we ons allemaal bevonden, tijdens die warme lente van 2020: het leven leek stil te staan en de songs die Keegan er aan ontleende, nemen die traagheid perfect over. Met “Thanksgiving Night”, komt Guy Clark om de hoek loeren, en “Eat, Drink and be Merry” is wederom pure Kristofferson en afsluiter “Traveler”s Wind” is simpelweg één van de mooiste songs uit de country & folk, die ik in tijden hoorde. Bij wijze van kennismaking kan dit tellen en ik denk dat ik maar eens op zoek ga naar het andere werk van deze man, die ik met heel veel plezier mocht ontdekken, zij het wat laattijdig.

(Dani Heyvaert)